ล้านมื้ออาหาร ขจัดความหิวโหย Million Meals to End Hunger

ปัญหาสังคมและวิธีการแก้ไขปัญหา

ปัญหาความหิวโหยและปัญหาขยะอาหาร

    ข้อมูลจากองค์การอาหารและเกษตรแห่งสหประชาชาติหรือ UNFAO ได้ระบุไว้ว่า มีอาหารจำนวนมากถึง 1 ใน 3 ของโลกถูกทิ้งลงหลุมฝังกลบทั้งที่ยังกินได้ในทุก ๆ ปีซึ่งหากคิดตามปริมาณน้ำหนักนั้นจะมีปริมาณมากถึง 1,300 ล้านตัน/ปี โดยขยะอาหารเหล่านี้จะปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ถึง 3,300 ล้านตัน/ปีซึ่งเป็นก๊าซเรือนกระจกที่ก่อให้เกิดภาวะโลกร้อน ในขณะที่ยังมีผู้ขาดแคลนอาหารที่รอคอยความช่วยเหลืออยู่อีกถึง 815 ล้านคนทั่วโลก

    ในส่วนของประเทศไทย ปริมาณขยะมูลฝอยมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นทุกปีโดยข้อมูลจากสถาบันวิจัยและพัฒนาพลังงานนครพิงค์ (สวพ.) มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ได้แสดงให้เห็นว่า ประเทศไทยมีปริมาณขยะมูลฝอยกว่า 26.77 ล้านตัน/ปีในจำนวนนี้มีขยะอาหารปนเปื้อนมากถึง 64% มากไปกว่านั้นประเทศไทยยังมีความสามารถในการกำจัดขยะไม่ถึง 70% ของขยะที่เกิดขึ้น จึงก่อปัญหาด้านสิ่งแวดล้อมอย่างร้ายแรงจากการที่ขยะอาหารปนเปื้อนลงสู่ดิน แหล่งน้ำทั้งบนดินและใต้ดินอันเป็นแหล่งเพาะพันธุ์สัตว์พาหะนำโรค อีกทั้งยังผลิตก๊าซมีเทนและก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์มากเป็นอันดับที่ 3 รองจากการขนส่งภาคพื้นดินและการใช้ไฟฟ้าในครัวเรือน ซึ่งถือเป็นก๊าซเรือนกระจกที่ก่อให้เกิดภาวะโลกร้อนอย่างรุนแรงในปัจจุบัน

    อีกด้านหนึ่งสัดส่วนผู้ขาดแคลนอาหารและขาดสารอาหารในประเทศไทยมีแนวโน้มเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ โดยเพิ่มจาก 8.6% ในปีพ.ศ. 2559 เป็น 9.3% ในปี พ.ศ.2561 ซึ่งหากคิดเป็นจำนวนประชากรจะมีจำนวนมากถึง 6.475 ล้านคนทั่วประเทศที่ประกอบไปด้วยกลุ่มผู้เปราะบางทางสังคมกลุ่มต่างๆ เช่น เด็กด้อยโอกาส คนพิการ ผู้สูงอายุ ผู้อพยพ คนไร้บ้าน ผู้ป่วยติดเตียง ผู้ลี้ภัย และผู้มีรายได้น้อย เป็นต้น

    นอกจากนี้ยังมีผู้ที่มีรายได้ต่ำกว่าเส้นความยากจนในประเทศไทยอีกจำนวนมากถึง 6.89 ล้านคน ซึ่งคิดเป็น 9.9% ของประชากรทั้งประเทศ โดยตัวเลขดังกล่าวนี้นับรวมผู้สูงอายุ อพยพเข้ามาในประเทศไทย คนพิการที่ไม่มีงานทำที่มีรายได้ต่ำกว่าเส้นความยากจนไปด้วย ซึ่งกลุ่มคนเหล่านี้เดิมทีมีภาวะสุ่มเสี่ยงที่จะขาดแคลนอาหารในการดำรงชีวิตในระยะยาวอยู่แล้ว เนื่องจากไม่มีช่องทางในการสร้างรายได้ที่แน่นอนในขณะที่ต้องเผชิญกับปัญหาหลายๆด้านในชีวิต และในช่วงเกือบ 2 ปีที่ผ่านมาสถานการณ์การแพร่ระบาดของไวรัสโควิด-19 ได้ส่งผลให้เศรษฐกิจไทยซบเซาอย่างรุนแรง ซึ่งถือเป็นการซ้ำเติมกลุ่มคนเหล่านี้ให้มีความเสี่ยงที่จะขาดแคลนอาหารเพิ่มสูงขึ้นไปอีก

       แนวทางการแก้ไขและประโยชน์

    เพื่อแก้ไขปัญหาดังกล่าว มูลนิธิจึงได้ดำเนินการกอบกู้อาหารส่วนเกินไปพร้อมกับการให้ความช่วยเหลือผู้ขาดแคลนอาหารในประเทศไทยเป็นระยะเวลากว่า 5 ปี โครงการทั้งหมดของมูลนิธิฯถูกพัฒนาเพื่อเพิ่มศักยภาพอยู่เสมอ ตั้งแต่ด้านการจัดระบบผู้บริจาค การปฏิบัติการเข้ารับอาหาร การจัดระบบผู้รับ และการเก็บจัดสรรข้อมูล

ตั้งแต่ก่อตั้ง มูลนิธิให้ความสำคัญโครงการต่างๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง 3 โครงการหลักได้แก่

    “โครงการรักษ์อาหาร” ซึ่งระบบโลจิสติกส์มีความสำคัญเป็นอย่างมาก รถบรรทุกที่ใช้จำเป็นต้องติดตั้งตู้เย็นเพื่อคงสภาพของอาหารให้ปลอดภัยจนกว่าจะถึงมือผู้รับในแต่ละวัน รวมถึงการวางแผนเส้นทางเข้ารับอาหารจากผู้บริจาคประจำวันและการจัดการของบริจาคที่มีปริมาณมาก กระทั่งส่งต่อให้ผู้รับอย่างมีประสิทธิภาพโดยคำนึงถึงการใช้พลังงานน้ำมัน ปริมาณอาหารและความต้องการของผู้รับ

    ต่อมาได้จัดตั้ง “โครงการครัวรักษ์อาหาร” ซึ่งเป็นอีกโครงการที่สำคัญที่สร้างระบบการถ่ายโอนอาหารส่วนเกิน ไปยังกลุ่มผู้เปราะบาง พร้อมสร้างการมีส่วนร่วมของคนชุมชนผ่านครัวชุมชน วัตถุดิบอาหารจะถูกกระจายสู่ครัวชุมชนที่ตั้งอยู่ในพื้นที่ต่าง ๆ เพื่อนำไปประกอบอาหารปรุงสุกที่มีคุณค่าทางโภชนาการ และท้ายที่สุดนำส่งมอบให้กับกลุ่มผู้รับอาหารในชุมชน โดยเฉพาะกลุ่มผู้เปราะบางทางสังคมที่ไม่สามารถเข้าถึงอาหารที่ดีได้เท่าที่ควร

    และ “โครงการรักษ์อาหารเพื่อชุมชนห่างไกล” ด้วยความช่วยเหลือจากภาคีเครือข่ายกลุ่มอาสากู้ภัยและทหาร ทำให้อาหารถูกส่งต่อไปถึงผู้ขาดแคลนที่อาศัยอยู่ในชุมชนตามแนวชายแดนของประเทศ และพื้นที่ห่างไกลยากแก่การเข้าถึงเช่นในป่า และบนดอยสูง

    นอกจากนี้มูลนิธิฯ ยังมีการจัดกิจกรรมเกี่ยวกับการจัดการอาหารส่วนเกินอย่างง่าย ๆ ได้ที่บ้าน และจัดงานอีเวนท์ต่าง ๆ เพื่อแบ่งปันความรู้และสร้างแรงบันดาลใจ และสร้างการตระหนักรู้ให้แก่บุคคลทั่วไปอีกด้วย